Afsluiter

2013 Denderwindeke-Orléans

vrijdag 10 mei tot maandag 3 juni 

25 dagen waarvan 24 stapdagen en 1 voor terugkeer
493,4 km of gemiddeld 20,56 km per stapdag

2014 Orléans-Bordeaux
maandag 2 juni tot maandag 30 juni

29 dagen waarvan 27 stapdagen en 2 voor heen en terug
560,9 km of gemiddeld 20,77 per stapdag

 2015 Bordeaux-Santiago de Compostela
dinsdag 3 maart tot zaterdag 2 mei

61 dagen waarvan 53 stapdagen, 2 voor heen en terug en 6 voor stadsbezoeken (Bayonne 1, Burgos 1, León 1, Santiago 3)
1037 km of gemiddeld 19,57 per stapdag

Langste dagtraject: Vrijdag 31 mei 2013, dag 22, Boigny (Méréville) - Janville 30 km

Kortste dagtraject: Dinsdag 17 maart 2015, dag 15, Urdax/Urdazubi - Amaiur/Maya 9,1 km

In totaal 2091,3 km over 104 stapdagen of gemiddeld 20,11 km per stapdag.

Hoogtepunt: Alto del Perdón. De tocht er naar toe in regen en wind. Onderweg zien we in het café van het kleine dorp Zarikiegi de mooie tekst die Luc en Bea ons zonden vóór we vertrokken en dan begint de klim naar de beeldengroep. Ze staan er in storm, wind en koude mist en vormen een aangrijpende hommage aan alle pelgrims, van alle landen en gezindten, die hier op hun manier en met hun achtergrond en redenen voorbij kwamen, op weg naar Compostela.

Uitschieters: Urdax als eerste Spaans dorp met zijn norbertijnenabdij en daarna de zware kennismaking met de Pyreneeëncols. Pamplona, stad en kathedraal. Santo Domingo de la Calzada met de kathedraal en de authentieke, doorleefde processie voor de Semana Sancta. Burgos en de kartuis van Miraflores . Léon, de hele stad. De natuur tussen Rabanal del Camino en Villafranca, met daarna de magnifieke 'Camino duro': een onvoorstelbare weelde van vergezichten, heide, voorjaarsbloemen en vogelconcerten. En tenslotte op de laatste mirador voor Santiago het grote bronzen beeld van twee pelgrims, die in de verte de kathedraal zien liggen.


Dieptepunt: het Cruz de Ferro. De traditie wil dat je van thuis uit een steen meeneemt en hem daar neerlegt met een of andere wens, droom, intentie. Je hoort dat het een flinke klim is, door een prachtig natuurgebied en dan denk je natuurlijk dat het Cruz op een zeldzame hoogte zal staan, dat het een omgeving vormt waar je even alleen kan zijn met je gedachten en met je steen. En wat treft je aan? Een lelijk, hoog kruis op een slordige hoop stenen, met daarnaast een immense parking, die de bussen toeristen aanbrengt. Aan alle toekomstige pelgrims: stap een kilometer verder. Daar staat een mooi kruis met een hoop stenen rond, zorgvuldig gestapeld en met aandacht neergelegd. Minder beroemd, maar je kan er in alle rust even stilstaan en alleen zijn.

Wat doet de Camino  met een peregrino?

Twee maanden stappen met als enige bezit je rugzak en de klederen die je aanhebt. Elke nacht een ander bed opzoeken. Nu eens in een aparte kamer, dan weer in een zaal met  mensen die je niet kent en die je hooguit enkele keren zal terug zien. Nu eens in een behoorlijk hotel, dan weer in refugio's met  veel of weinig sfeer of comfort, heel soms eens in een caravan en gelukkig slechts één keer gewoon op een heel dun matrasje op de grond. En wat drijft je om dag na dag te stappen naar een volgend punt op weg naar .... En ook: wat is er nu zo speciaal aan die Camino, dat zoveel mensen aanspreekt? Het zijn vragen die velen ons stelden en het gekke is dat het bijna onmogelijk is om erop te antwoorden.

De Camino vraagt veel ...
 
De trajecten zijn niet altijd makkelijk. Zeker in Spanje is de weg zelden vlak. Het kan zo warm zijn dat je vroeg moet vertrekken en de geringste schaduwplek opzoekt bij het stappen, terwijl op andere dagen aanhoudende regen, mist, wind of koude je deel zijn. Het maakt je nederig, want zonder de beschutting van een huis, een afdak, een zeil, een auto, ben je als mens maar een kleine, kleine mier in die grote natuur. Soms heb je tegenslag: de enige winkel is niet open en je hebt geen proviand; bij werken is de bewegwijzering nog niet vervangen en je loopt straal verkeerd; een aardverschuiving zorgt voor immens veel modder, waar je nauwelijks doorheen kan.

De Camino geeft veel terug ...

Er zijn de prachtige landschappen, steeds wisselend. Eerst de eindeloze dennenbossen van de Landes met hun ondergrond van zand. Dan de Pyreneeën en de Baztanvallei, waar de Basken met hun witte huizen met groene of donderrode luiken voor een ongelooflijk homogeen geheel zorgen. Navarra waar de camino als een okergeel lint altijd honderden meters voor je uit door het landschap kronkelt. Rioja met zijn eindeloze wijngaarden en dan het bergachtig gebied tot Burgos, gevolgd door de lange vlakte tot Leon. Onderweg vogelparadijzen, bergen vol purperen en witte heide, rivieren die  hun vrije loop volgen, onooglijke dorpen met oude boerderijen, stallen en schuren in natuursteen. Enkel het laatste stuk, tot Santiago, biedt  weinig magie, omdat het in alle opzichten gelijkt op onze Ardennen of zelfs in de lagere gedeelten, op ons Pajottenland.
En dan is er de quasi eindeloze reeks kerken, oude  hospitaalgebouwen voor pelgrims, monumenten en standbeelden met als absolute hoogtepunten de kathedralen van Pamplona, Burgos en Leon. Om nog niet te spreken van de historische steden met hun eigenheid en oude legenden.
En dan de andere pelgrims. Sommigen zie je niet meer terug, anderen ontmoet je om de zoveel dagen. En vreemd, meestal weet je na een kwartier samen stappen of praten of iemand je bevalt of bij je past, of niet. Sommigen ontroeren door hun verhaal: het jonge koppeltje uit twee verschillende landen en dito talen, die niet weten of ze het samen gaan aandurven. De jonge, eenzame Koreaan, met wie we nauwelijks kunnen converseren, maar die opspringt van blijdschap als hij ons terugziet. De hoogbejaarde Duitse dame, die er uitziet als een vriendelijk omaatje en vertelt over haar tijd als jonge stewardess op een vrachtschip, toen ze in minirok rondliep op Sardinië, gewapend met een Berettapistool om zich te beschermen tegen jonge aanbidders. De Spaanse actrice en de Spaanse kelner die spreken over hun afkeer van de rechtse regering, de crisis die vele mensen zwaar treft, de tanende rol van de kerk in Spanje. De pastoor die met tristesse in zijn stem vertelt dat de bevolking in de dorpen drastisch veroudert, dat van de jonge mensen enkel die overblijven die kunnen leven van de camino ...
En ja, tenslotte, wat doet de Camino met jou persoonlijk? We kwamen rustiger terug. Twee maanden met elke dag maar één doel: stappen naar het eindpunt. Het maakt je hoofd leeg, geeft ruimte om na te denken. Het brengt ongelooflijk veel rust en evenwicht. We hebben daardoor nu misschien meer aandacht voor het schone in alles. Soms was het afzien en doorbijten, maar eigenlijk was het 61 dagen feest!